"Bez skrupułów" opowiada historię dobrze już widzom znaną chociażby z filmu "Capote". Zajmuje się więc okolicznościami powstania największego dzieła literackiego Trumana Capote, jego relacji z jednym z protagonistów oraz przyczyn, dla których później nic już w zasadzie nie napisał.
Film składa się jakby z dwóch, niestety nie do końca dopasowanych do siebie narracji. Pierwsza z nich to narracja anegdotyczna. Pełno w niej snobizmu, ironii, cynizmu, obłudy i ciętego, czasem wręcz zabójczego humoru. Ta część filmu jest niezwykle fascynująca. Wszystkie te drobne pogaduszki, zabawne sytuacje, sceny budowane z kontrastujących elementów nadają obrazowi smaczku, nie mówiąc już o salwach śmiechu, jakie wywołują. Z drobnych, kolorowych i z pozoru pustych szkiełek reżyser tworzy intrygującą i skomplikowaną mozaikę Capote'a i jego wianuszka wielbicielek. Znakomicie się to ogląda.
Druga, to narracja bardzo serio, na poważnie podejmująca temat relacji Capote-Smith. I tu film się rozbija, staje się przyciężki, brakuje mu świeżości i gracji. Popadając w pseudoartystyczne zadęcie staje się miejscami wręcz śmieszny (jedną z najzabawniejszych scen jest dialog poprzedzający ów pocałunek między dwójką bohaterów). Wszystko jest tu zbyt oczywiste, zbyt czytelne, a postać Trumana przestaje być interesująca. Perry Smith jest odrobinę tylko ciekawszy. Czy tego chciał reżyser czy też nie, w filmie staje się on osobą słabą, zakompleksioną, a morderstwa jakich dokonał nie są wyrazem "zimnej krwi", lecz tchórzostwa. Jednak i Perry nie wydaje się ciekawą postacią. W tej części filmu jedyną intrygującą osobą jest Dick Hickock i to z tego prozaicznego powodu, że najmniej o nim wiadomo.
Ta druga narracja nieodzownie wymusza porównania do filmu Millera i pod każdym względem "Capote" jest filmem lepszym i bardziej intrygującym. Dotyczy to nie tylko reżyserii i scenariusza, ale także aktorów. Zdecydowanie bardziej spodobała mi się gra Hoffmana, Keener i Collinsa Jr. niż Jonesa, Bullock i Craiga. W "Bez skrupułów" najlepiej wypadają aktorki "anegdotyczne": Weaver, Davies, Stevenson, a nawet Paltrow, choć ta przecież tylko rusza ustami!
Film McGratha warto zobaczyć ze względu na te cudowne anegdotki. Niestety całość pozostaje daleko w tyle za "Capote".